მეორედ დამემართა ცხოვრებაში. პირველად – აფხაზეთის ომის დროს ჩემს უმცროს მეგობარ მიროტაზე. და დღეს. გუშინ ამიტანა წინათგრძნობამ, ვერ მოვისვენე, დღეს დილით ხუთის ნახევარზე მივწერე – გთხოვ, ერთი სიტყვა, რომ კარგად ხარ. მაგრამ…. დილით საერთო მეგობარმა რომ დარეკა ფრონტიდან, პირველ ზარზე არ ავიღე. ვიცოდი, რაც უნდა ეთქვა და არ მინდოდა გაგონება. მეორე ზარზე – რაღა გზა იყო. ავიღე, ვკითხე – ბახვა? ხოო. ჩვენი უმაგრესი, უვაჟკაცესი, უკარგესი ბიჭი. სამი კვირა 24 საათი სულ ბრძოლაში იყო. მანამდე – 2014 წლიდან სულ მარიუპოლში. მანამდე – სულ ჩვენი ქვეყნის სამსახურში, სპეცდანიშნულების რაზმის მეთაური. მერე – ნაძირალა ქოცებისგან დევნილი, შეთითხნილი ბრალდებით დაკავებული, იძულებით გათავისუფლებული, მუდმივ წნეხში მყოფი ოჯახით, მიგზავნებით – ჩამოვიდეს, იქ ნუ ომობს. ვერც ხვდებოდნენ, რანაირ ბიჭზე იყო საუბარი. ბახვა ჩიქობავა აღარ არის, მაგრამ, ის სულ იქნება, სულ, ჩვენს გულებში, თავის შვილებში, შვილიშვილებში, მადლიერ უკრაინელებში, ქართველებში. ის საქართველოს მეომარი იყო. პატივი მივაგოთ მას
ამის შესახებ მარიუპოლში დაღუპული ქართველი მებრძოლის მეგობარი, პოლიტიკოსი გივი თარგამაძე Facebook-ზე წერს.
ქართველი სამხედროს, ბახვა ჩიქობავას დაღუპვის შესახებ ინფორმაცია ცოტა ხნის წინ გავრცელდა. გუშინ, 18 მარტს უკრაინაში რუს ოკუპანტებთან ბრძოლას კიდევ ორი ქართველი, გია ბერიაშვილი და დათო რატიანი ემსხვერპლა.