ნინო წილოსანი: “დემონსტრაციებით ხელისუფლების შეცვლის მოთხოვნა უკან გადადგმული ნაბიჯია”

დრო, როცა აგორა – ქალაქის ცენტრში გამართული სახალხო კრება განიხილავდა და წყვეტდა საკითხებს, სადაც ყველას ხმა ვერ იქნებოდა გაგონილი, განვლილი ეტაპია. საქართველოში, 1990 წლიდან მოყოლებული, დღემდე, ხელისუფლება სამჯერ შეიცვალა:
ერთხელ სამოქალაქო ომის (ზვიად გამსახურდიას პერიოდი) , მეორედ – ვარდების რევოლუციის (2003 წელი) და მესამედ – არჩევნების ანუ დემოკრატიის გზით (2012 წლის საპარლამენტო არჩევნები).

2012 წლის საპარლამენტო არჩევნებზე ქვეყანამ ჩააბარა დემოკრატიის ტესტი.
ეს არჩევნები იყო განვითარების ახალი ეტაპის მაჩვენებელი, როცა უსისხლოდ, ყოველგვარი ძალადობის და რევოლუციის გარეშე ჩანაცვლდა ერთი ძალა მეორეთი. 2016 წლის არჩევნებით კი ქვეყანამ სერიოზული განაცხადი გააკეთა დემოკრატიაზე.

მაინც, რატომ არის აუცილებელი, რომ ქვეყანაში გაგრძელდეს პოლიტიკური პროცესების წარმართვა არჩევნების გზით, დემოკრატიულად და არა ქუჩაში გამოსვლებით?

ქუჩა ემოციების არენაა და ამ გზით მნიშვნელოვანი ცვლილებების განხორციელება ქვეყნის ნაკლებგანვითარებულობაზე მეტყველებს.

როცა საზოგადოება ვერ აცნობიერებს და სათანადოდ ვერ იყენებს თავის ხელთ არსებულ ყველაზე მძლავრ სამართავ ბერკეტს – საარჩევნო ხმას და გადადის ფიზიკურ დაპირისპირებასა თუ ქუჩის მმართველობაზე, ეს, რა თქმა უნდა, ქვეყნის პოლიტიკაზე ახდენს არსებით გავლენას და მთელი მსოფლიოსთვის მიუღებელია.

დღეს თუ სურათს ფართე ჭრილში შევხედავთ, გავიხსენებთ, რომ კონკრეტული პრობლემის მოგვარების საბაბით გაკეთებულ ქაოსურ მოწოდებებზე აყოლა დიდი მავნებლობაა სრულიად ქართული სახელმწიფოებრიობისთვის, ქუჩის მმართველობაზე გადასვლა კი – არასწორი მოქმედება და სახიფათო პოლიტიკური თამაში ხალხის წინააღმდეგ.

მოქალაქეობრივი კულტურა ერთ-ერთი მთავარი პირობაა დემოკრატიის განვითარებისთვის.
შესაძლოა ბევრს არჩევნებისა და დემოკრატიის კავშირზე არ უფიქრია, მაგრამ ქვეყანაში რევოლუციების დრო რომ უნდა დამთავრდეს, ამაზე ჩვენთან, გურიაში, უკვე რახანია საუბრობენ”, – წერს წილოსანი.