ილია მეორისთვის მთავარი იყო მაქსიმალურად შეეფუთა ეს ყველაფერი და ხალხი იდეოლოგიური ოპიუმის ზემოქმედების ქვეშ ჰყოლოდა, სამაგიეროდ გაეძლიერებინა ეკლესია ფინანსური და საკადრო რესურსებით თუნდაც ყველაფრის ხარჯზე, თვით საეკლესიო კანონების ტოტალური უარყოფის და ქრისტეს მცნებების დარღვევის ფასადაც. მაგალითად, მისთვის უფრო მნიშვნელვანი იყო საპატრიარქო სასახლის ანტიკვარიატით და უძვირესი მცენარეებით გამოჭედვა, ან სამების გუმბათის მოოქროვება, ვიდრე ის, თუ ამ გუმბათქვეშ რომელიმე ანაფორიანი სექ*** დაკავდებოდა, ან ნარკოტიკებს მიიღებდა. მიზანი ამართლებს საშუალებას, ამ დევიზით იცხოვრა. მაგრამ რა იყო მიზანი?! საკუთარი ძალაუფლებით, და სიმდიდრის დაგროვებით ტკბობა, მეტი მიზანი მისთვის არ არსებობდა. მან ეკლესია აქცია საკუთარი სურვილების და ამბიციების დაკმაყოფილების საშუალებად
წერს სოციალურ ქსელში დეკანოზი ილია ჭიღლაძე.