“გვარამიამ ერთი ფრაზით გამათავისუფლა ამდენი წლის ბორკილებისგან, ეს ნიკა რურუა აღარ მძულს”

საშინელი ძალის გრძნობების ქვეშ ვარ. ვერც ამას დავწერდი, ვერც იმას რასაც ეხლა წაიკითხავთ, ვერ მოვუყრიდი სიტყვებს თავს, ვერც საკუთარ თავს გავუბედავდი რამის თქმას და ალბათ ამაღამ გული გამიჩერდებოდა, ნიკა გვარამიას სიტყვები რომ არ მენახა ნიკა რურუაზე – “კაცი რომელმაც საკუთარი თავი ხელახლა შექმნა”. ამ ერთმა ფრაზამ მომცა ძალა ამის დაწერის.

ცუდი ურთიერთობა გვქონდა სულ მე და ნიკა რურუას ძალიან დიდი ხნის განმავლობაში და არა მისი ნაცობის გამო – ეს მტრობა უფრო შორიდან მოდის. მერე ბევრი დრო გავიდა. ბოლო წლები თანამოაზრეებიც გავხდით. ამ პერიოდშიც და მანამდეც ბევრი კარგი მესმოდა მასზე ჩემთვის ძალიან საპატივცემულო ადამიანებისგან, რაღაც უნარი ადამიანის ცნობის მეც მაქვს. თანამოაზრეობამდეც აშკარად ვატყობდი საკუთარ თავს რომ ეს ნიკა რურუა აღარ მძულს, ვატყობდი და მერე საკუთარ თავზე გაბრაზებული რომ აღარ მძულს ისევ იქ, სიძულვილში ვიკეტებოდი. ვერც დღევანდელმა თანამოაზრეობამ შეცვალა რამე. ვკითხულობდი მის სტატუსებს და კომენტარებს აქ, ვისმენდი მის ინტერვიუებს, ვხედავდი რომ გარდა იმისა რომ ყველაფერში ვეთანხმები ამ ნიკა რურუას, ეს ბიჭი აღარ მძულს, ის ძალიან ძლიერია და სრულიად განსხვავებული იმისგან საიდანაც ჩვენი მტრობა დაიწყო. მაინც ჩავკეტე თავი.

ორი დღის წინ აქციაზე წინ ვიდექი სცენასთან ახლოს. სცენაზე ადიოდა, შევხედე და რამდენიმე წამით თვითონაც შემომხედა. ძლივს შევიკავე თავი რომ ხელი არ დამექნია ამ ნიკა რურუასთვის რომელიც აღარ მძულდა და ალბათ აღარც მას ვძულდი.