ახალი ამბები კულტურა მთავარი

“ღვთაებრივი სიბრძნის პრელუდია აფორიზმის ხელოვნებაში” – ზურა შიოლაშვილი

”ეს წიგნი ჭეშმარიტად სიბრძნის საგანძური-საუნჯეა” – დოქტორი დევიდ ს. ფორდი

“მეტრონომი” გთავაზობთ უცხოეთში მცხოვრები ქართველი ფილოსოფოსის, ზურა შიოლაშვილის წიგნის მიმოხილვას, რომელიც გამოქვეყნდა მიმდინარე წლის 23 მაისს, ერთ-ერთ ყველაზე გავლენიან ინგლისურ ჟურნალ ”სფექთეითორში”  – სათაურით: ”სიბრძნე, სულიერი სილამაზე და ქრისტიანობა”.
აღსანიშნავია, რომ ჩვენთან საუბარში ზურა შიოლაშვილმა აღნიშნა, რომ “მის მართლმადიდებლობას არაფერი საერთო არ აქვს ამჟამინდელ მართმადიდებლურ წყობასთან!”

“სიბრძნე, სულიერი სილამაზე და ქრისტიანობა”
დოქტორი დევიდ ს. ფორდი

“ქართველმა ფილოსოფოსმა, ზურა შიოლაშვილმა შექმნა ჩვენთვის შესანიშნავი და ლამაზი წიგნი ”ღვთაებრივი სიბრძნის პრელუდია აფორიზმის ხელოვნებაში.” ეს არის რელიგიის ფილოსოფიის და სულიერი ესთეტიკის მძლავრი ოსტატობის ნიმუში, რამდენადაც ავტორი ბრწყინვალედ აქუცმაცებს და თავდაყირა აყენებს ფრიდრიხ ნიცშეს ხშირად სახელმოხვეჭილ არგუმენტებს ქრისტიანობის წინააღმდეგ – და განსაკუთრებით ტრადიციული ქრისტიანული მორალის და სილამაზის წინააღმდეგ – იყენებს რა ნიცშეს საკუთარ მეტყველებას და მოსაზრებას და შემდეგ მიჰყავს პროცესი მის წინააღმდეგ. აქედან გამომდინარე, ერთ-ერთ მისი აფორიზმი, რომელიც ნიცშეს სენსუალურ/ცხოველური ტკბობის განდიდების წინააღმდეგ არის მიმართული, ის წერს”:

”სულის სილამაზეს განშორებული ადამიანი ძალაუნებურად ღორდება.” (გვ. 82).

ის ასევე აკეთებს ჩანაწერს საკმაოდ მწვავედ:

”ისე, რომ ჩემ გულწრფელ აღქმაში და თანაგრძნობის გაწევაში – თუმცა ნიცშეს ცხოველურ ზნეობაში, თანაგრძნობის გაწევა იყო ერთ-ერთი ყველაზე დიდი სირცხვiლი კაცისთვის, რადგან ნამდვილმა მამაკაცმა თავის სულიერ ბრძოლაში თავად მარტო უნდა დაძლიოს თავისი უბედურება საკუთარი თავის ფლობის მეშვეობით – ყველაფერი ის რაც კი მე შემიძლია ფილოსოფიურად წარმოვაჩინო ნიცშეს რეპუტაციის ადგილსამყოფელი ეს არის სადღაც ბრმა კაცსა და ჭკვიან იდიოტს შორის ჩვენ სასტიკ სამყაროში.” (გვ. 43) ‘

‘ძალაუფლების მონა მეძავზე უფრო მეტად გამყიდევლია” – ზურა შიოლაშვილი

“ამასთან მიყოლებით, შიოლაშვილი სულ რამოდენიმე სიტყვით ანადგურებს რიჩარდ დავკინის ათეისტურ არგუმენტებს, ისევე როგორც ამაღლებული ქრისტიაუნული სიბრძნის მარგალიტებით უპირისპირდება ჩვენი თანამაედროვეების ისეთ ღრმად საპატივცემულო ‘ბუმბერაზების’ აზროვნებას, როგორებიც არიან ჰიუმი, კანტი, შოპენჰაუერი, ფროიდი და იუნგი. ამ წიგნის ერთ-ერთი ყველაზე მომხიბვლელი ასპექტი არის ის, როცა ავტორი განუწყვეტელად იყენებს აფორიზმებს. ის ძალიან მოკლე და ლაკონური ფორმულირებით გვაწვდის დიადი აზრის სიღრმეს. ისეთი როგორც არის ასევე მაგალითად ეს:

”სიყვარულის წვეთს ძალუძს დაფაროს დარდის ზღვა.” (გვ.95).

“ბევრი მისი აფორიზმი, რომელზეც ის აკეთებს კომენტარებს, პირდაპირ იგნორირებას უკეთებს ნიცშეს გამონათქვამებს, რომელსაც შიოლაშვილი წარმოაჩენს ნიცშეს სხვადასხვა ნაშრომებიდან და ასევე ჩემს მიერ ზემოთ ხსენებულ სხვა ფილოსოფოსების და ფსიქოლოგების ჩანაწერებიდან.

                                                                    ფრესკა: ”პიეტა” © საიმონ რომან კრიხელი 2003

 

ავტორის მხრიდან აფორიზმების ნაყოფიერი გამოყენება და დიდებული მხატვრული გაფორმება, რომელიც ამშვენებს წიგნს, მაგონებს კალი გიბრანის წიგნებს. ორივე, შიოლაშვილი და გიბრანი, იკვლევენ სიყვარულის და სილამაზის უბერებელ ფენომენს, ისევე როგორც სიკვდილზე და სიცოცხლეზე, ტანჯვაზე და ნეტარებაზე, ცხოვრების აზრზე და უაზრობაზე. მაგრამ ჩემი აზრითა და დაკვირვებით, როგორც ქრისტიანი ფილოსოფოსი, შიოლაშვილი უფრო სიღრმისეულად უდგება ამ თემებს და განსაკუთრებით წვდება მათი სულიერი სილამაზის მარადიულობას, ვიდრე გიბრანი, რომლის ნაშრომი არ იყო განსაკუთრებულად კონცენტრირებული ქრისტეზე.

 

ეს წიგნი ჭეშმარიტად სიბრძნის საგანძური-საუნჯეა, რომელიც ამაღლებს სულს და შემოაქვს დიადი აზრი ჩვენს ცხოვრებაში – ეს მაშინ, როცა ის გვეხმარება თანაგრძნობით გავიგოთ სულიერი შიმშილი, რომელიც თან სდევს თანამედროვე ადამიანის ძალისხმევას, იცხოვროს მხოლოდ თავისი ნებელობით ღვთისგან განშორებული. დაე, ეს წიგნი იყოს დიდი ღვთაებრივი კურთხევა მრავალთათვის და, როგორც ავტორი ამბობს, თავის წიგნის ბოლო აფორიზმში და რომლის აზრიც შერწყმულია ზეციური სასუფეველის მარადიულობასთან:

 

“ციდან დაწყვეტილი ვარდები არასოდეს ჭკნებიან.” (გვ.98)

 

იტვირთბა....