მახსოვს, უწმიდესის კურთხევით ყოველ კვირას სამების ახალგაზრდულ ცენტრში პოეზიის საღამოებს ვმართავდი და სხვებსაც გეხსომებათ, უამრავი ადამიანი ესწრებოდა… დადიოდნენ პოეტები, მწერლები, მხატვრები…
სახელს არ ვიტყვი, ერთ-ერთს დაავალა, მამა პეტრე ყოველ კვირას საღამოებს გამართავს, თვის ბოლოს ხელფასის სახით ჰონორარი მიეციო… სამჯერ ავიღე და მერე ორი წელი მაინც ყველაფერს ვაკეთებდი, მაგრამ არავის არაფერი მოუცია. უწმინდესის კურთხევა დაარღვიეს, მე დამინდობდნენ?!
ამიტომ მაქვს გული გატეხილი, რომ არაფრად გთვლიან და არ აინტერესებთ, რა გაწუხებს, როგორ არსებობ…ან ცოდნას, ან განათლებას და შენ უნარებს ვინმე რომ აფასებდეს, საქმეც გექნებოდა და რასაც აიღებდი, იმას დაკმაყოფილდებოდი….არ ვარ არც ქვეყნის და არც ეკლესიის მტერი… ბევრი შემოთავაზების მიუხედავად, არასდროს ვყოფილვარ თანახმა ღირსებაზე ხელი ამეღო… ეს ხომ დასანახი და დასაფასებელია…არც ხმაურის და დაპირისპირების მომხრე ვარ… შეიძლება მე მოვითმინო, ბანკის კრედიტები, კომუნალურები ვერ ითმენს, ერთ დღეს არ გაპატიებენ…
რა უსაშველო გახდა, სასულიერო პირებისთვის ხელფასის დანიშვნა და ამ პრობლემის ოდნავ მაინც მოგვარება…ყოფილიყო სიმბოლური თანხა, ის ხომ მაინც გამოჩნდებოდა, რომ ვიღაცას აწუხებს ეს საკითხი, ვიღაც ზრუნავს ამ დაჩაგრულ და გაუბედურებულ ფენაზე…ბუნებრივია, მშიერი მღვდელი მაძღარ ეპისკოპოსს რომ დაინახავს, განკითხვაში ჩავარდება კი არა, დაპირისპირების სურვილიც გაუჩნდება…დიახ, ვბრკოლდები და ეს სახარება მარტო ჩემთვის არ დაწერილა, მგონი ყველა ჩვენგანისთვის დაიწერა, ამიტომ ერთმანეთს უნდა გავუფრთხილდეთ…ოდნავ მაინც შეგიძლიათ წარმოიდგინოთ, რა ცუდ დღეში არიან სასულიერო პირის შვილები, როცა ქონების და ძვირადღირებული ჯიპების გამო მევდლებს განიკითხავენ და მათ მშიბელს პურიც ვერ მიუტანია სახლში!…ძალიან არ მინდა ამ თემებზე საუბარი, მაგრამ უთქმელობაც მკლავს…რატომ უნდა გამომიგზანოს ემიგრაციაში მყოფნა მეგობარმა გაზის გადასახადი, იმის გამო, რომ არ ჩაჭრან… როდემდე?! მთელი ცხოვრება ხომ სხვისი ხელების შემყურე ვერ იქნები…ვისი ბრალია, თუ ნიჭიერს, გონიერს, აზრიან ადამიანს ვერ გამოიყენებ და ვერ დაასაქმებ… ამით ხომ აბოროტებ მათ, ვისაც ყველა უნარი გააჩნია, მაგრამ მაინც ხელ-ფეხ შეკრულია…როდემდე შეიძლება ასე გაგრძელდეს?! როგორ შეიძლება არავინ დაინტერესდეს ამ გაუსაძლისი მდგომარეობით?!არ ვარ მტერი, არა!.. ბუნებაში არ მაქვს მტრობა!..არავის ვაგინებ, არავის ვლანძღავ, შეურაცხყოფას არავის ვაყენებ, წინ და უკან ინფორმაციები არავისზე დამაქვს… ჩემი შესაძლებლობების რეალიზებას და შესაბამის ანაზღაურებას ვითხოვ…ვითხოვ, რომ მღვდლის ოჯახიც და ეს ამდენი შვილიც ნორმალურ, ჯანსაღ, სასიცოცხლოდ აუცილებელ გარემოში გაიზარდოს!..
სახელს არ ვიტყვი, ერთ-ერთს დაავალა, მამა პეტრე ყოველ კვირას საღამოებს გამართავს, თვის ბოლოს ხელფასის სახით ჰონორარი მიეციო… სამჯერ ავიღე და მერე ორი წელი მაინც ყველაფერს ვაკეთებდი, მაგრამ არავის არაფერი მოუცია. უწმინდესის კურთხევა დაარღვიეს, მე დამინდობდნენ?!
ამიტომ მაქვს გული გატეხილი, რომ არაფრად გთვლიან და არ აინტერესებთ, რა გაწუხებს, როგორ არსებობ…ან ცოდნას, ან განათლებას და შენ უნარებს ვინმე რომ აფასებდეს, საქმეც გექნებოდა და რასაც აიღებდი, იმას დაკმაყოფილდებოდი….არ ვარ არც ქვეყნის და არც ეკლესიის მტერი… ბევრი შემოთავაზების მიუხედავად, არასდროს ვყოფილვარ თანახმა ღირსებაზე ხელი ამეღო… ეს ხომ დასანახი და დასაფასებელია…არც ხმაურის და დაპირისპირების მომხრე ვარ… შეიძლება მე მოვითმინო, ბანკის კრედიტები, კომუნალურები ვერ ითმენს, ერთ დღეს არ გაპატიებენ…
რა უსაშველო გახდა, სასულიერო პირებისთვის ხელფასის დანიშვნა და ამ პრობლემის ოდნავ მაინც მოგვარება…ყოფილიყო სიმბოლური თანხა, ის ხომ მაინც გამოჩნდებოდა, რომ ვიღაცას აწუხებს ეს საკითხი, ვიღაც ზრუნავს ამ დაჩაგრულ და გაუბედურებულ ფენაზე…ბუნებრივია, მშიერი მღვდელი მაძღარ ეპისკოპოსს რომ დაინახავს, განკითხვაში ჩავარდება კი არა, დაპირისპირების სურვილიც გაუჩნდება…დიახ, ვბრკოლდები და ეს სახარება მარტო ჩემთვის არ დაწერილა, მგონი ყველა ჩვენგანისთვის დაიწერა, ამიტომ ერთმანეთს უნდა გავუფრთხილდეთ…ოდნავ მაინც შეგიძლიათ წარმოიდგინოთ, რა ცუდ დღეში არიან სასულიერო პირის შვილები, როცა ქონების და ძვირადღირებული ჯიპების გამო მევდლებს განიკითხავენ და მათ მშიბელს პურიც ვერ მიუტანია სახლში!…ძალიან არ მინდა ამ თემებზე საუბარი, მაგრამ უთქმელობაც მკლავს…რატომ უნდა გამომიგზანოს ემიგრაციაში მყოფნა მეგობარმა გაზის გადასახადი, იმის გამო, რომ არ ჩაჭრან… როდემდე?! მთელი ცხოვრება ხომ სხვისი ხელების შემყურე ვერ იქნები…ვისი ბრალია, თუ ნიჭიერს, გონიერს, აზრიან ადამიანს ვერ გამოიყენებ და ვერ დაასაქმებ… ამით ხომ აბოროტებ მათ, ვისაც ყველა უნარი გააჩნია, მაგრამ მაინც ხელ-ფეხ შეკრულია…როდემდე შეიძლება ასე გაგრძელდეს?! როგორ შეიძლება არავინ დაინტერესდეს ამ გაუსაძლისი მდგომარეობით?!არ ვარ მტერი, არა!.. ბუნებაში არ მაქვს მტრობა!..არავის ვაგინებ, არავის ვლანძღავ, შეურაცხყოფას არავის ვაყენებ, წინ და უკან ინფორმაციები არავისზე დამაქვს… ჩემი შესაძლებლობების რეალიზებას და შესაბამის ანაზღაურებას ვითხოვ…ვითხოვ, რომ მღვდლის ოჯახიც და ეს ამდენი შვილიც ნორმალურ, ჯანსაღ, სასიცოცხლოდ აუცილებელ გარემოში გაიზარდოს!..
აღნიშნულის შესახებ მამა პეტრემ სოციალურ ქსელში დაწერა.